Tijdens haar residentie in het Future Storytelling Lab heeft ze zich beziggehouden met de vraag: ‘’Wat is de poëzie van jouw data? ’’Wat zich uitmondde in een experiment waarbij de hartslag invloed had op de scenografie van een voorstelling.
Het essay wat ze erbij schreef werd een ode aan het non humanistische-humanistische, een soort conceptuele filosofie waarbij wij als mens onze grenzen uitdijen, en naar een samensmelting van object en subjectgaan. Een gedachtegang waarbij objecten bewustzijn krijgen en één worden met mensen.
In het essay ‘’De poëzie van jouw data’’ kun je hier meer over lezen; over wat het doet met de toeschouwer als zij hun binnenste, biologische, onzichtbare wereld zien op het podium. Wat het betekent voor de acteur/de mens als de hiërarchie verandert tussen object en subject. En hoe we interactief theater in een volledig nieuw jasje kunnen gooien.
De voorstelling ‘’Ze is gestorven aan de duisternis’’, waarbij een amoebe die ademde en veranderde van kleur op de hartslag van de toeschouwer, is de artistieke uitwerking van dit onderzoek. Waarbij de filosofie werd gebruikt om een voorstelling te maken die ging over vriendschap, eenzaamheid en een betekenis willen vinden in een wereld die sterft.
Sophie Luiken (zij/haar) is een interdisciplinaire theatermaker die zich focust op de combinatie van technologie, kunst en het menselijk lichaam. Ze onderzoekt daarbij de relatie tussen menselijke en niet menselijke entiteiten.
